Komentarze (5)
Milczący się trochę zrobiłem...z ochotą do pisania bywa ostatnio różnie, głowa zaprzątnięta innymi, może ważniejszymi sprawami....tyle, że wewnątrz mnie nadal tkwi chęć podzielenia się swoimi myślami, które są może mało głębokie i wzniosłe ale znajdują dla siebie grono odbiorców, którzy hmm...może z lekkim uśmiechem, sardonicznym lub nie, zostawiają po sobie mały ślad w postaci komentarza....co dziwne, zazwyczaj pozytywnego....dlatego będę nadal tu zaglądał...
Szumnie tzw. dłuuugi weekend minął szybko....ale już teraz na wspomnienie tego czasu na twarzy pojawia się uśmiech, który może nie przystoi momentowi, gdzie właściwie powinno się częściej znaleźć czas na zadumę niż na radość....ale już tu nic nie poradzę....bo to czas kiedy obok modlitwy i rozpamiętywania bliskich, którzy już od nas odeszli, można spotkać się z bliskimi, tymi którzy jeszcze fizycznie są tyle, że zazwyczaj gdzieś dalej...a odległość można liczyć w godzinach jazdy....pojawiają się i tworzy się atmosfera....inna niż zwykłego, powszedniego dnia....rodzina jest blisko....można mówić-w komplecie, nie mam tu na myśli wujostwa czy kuzynów ale rodzeństwo, które żyje już zdala od rodziców, własnym życiem....ale w takich momentach ich obecność to taka odrobina "czystego" szczęścia, którym śmiało można się nawzajem dzielić...
Powrót w akademickie mury nie był bolesny są tu ludzie dla, których warto jest wracać...taka "rodzina" innego stopnia...jeśli mogę tak w ogolę powiedzieć...myślę, że mogę....bo to moje subiektywne odczucie i nikogo więcej <wytyka język>
tyle…
pozdrawiam